تعداد 90 قطعه جوجه گوشتی یک روزه در سه گروه آزمایشی سالم، شاهد و سیسکتومی قرار گرفته و در سن شش روزگی روده های کور جوجه های گروه سیسکتومی به وسیله جراحی برداشته شد و در گروه شاهد نیز شکافی بر روی شکم جوجه ها ایجاد و پس از کمی دستکاری روده ها و شکاف شکمی بخیه گردید. جوجه های سه گروه آزمایشی در شرایط یکسان و با جیره غذایی فرموله به مدت 49 روز تغذیه شدند. در سنین 6 (قبل از عمل جراحی)، 8، 14، 21، 28، 35، 42 و 49 روزگی، وزن جوجه ها و میزان غذای مصرفی آنها اندازه گیری شد. میانگین وزنی جوجه های گروه شاهد و گروه سیسکتومی به ترتیب تا قبل از سن بیست و یک و سی و پنج روزگی به طور معنی داری پایین تر از گروه سالم بود (P<0.05). اما پس از سنین ذکر شده و تا پایان دوره پرورش (چهل و نه روزگی) بین میانگین وزنی جوجه های سه گروه شاهد، سیسکتومی و سالم اختلاف معنی داری وجود نداشت (P>0.05). همچنین در هیچیک از هفته های دوره پرورش، بین میزان غذای مصرفی و ضریب تبدیل مواد غذایی سه گروه آزمایشی، اختلاف معنی داری مشاهده نشد(P>0.05). با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که در ماکیان گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی پروتئین مناسب و فیبر پایین، روده های کور نقش معنی داری در افزایش رشد و یا بهبود ضریب تبدیل غذایی ندارد.

اثر بتاآدرنرژیک آگونیست متاپروترنول، بر عملکرد رشد، ترکیب لاشه و مصرف غذای روزانه بره های ماده ورامینی ارزیابی گردید. 30 راس بره ماده به طور تصادفی در یک طرح بلوک کاملا تصادفی، در سه گروه (تیمار) و دو بلوک (وزن) قرار گرفتند. جیره غذایی برای تمامی گروه ها مشابه بود (انرژی قابل سوخت و ساز 2.6 مگاکالری در کیلوگرم و پروتئین خام 14.9 درصد) و به صورت دسترسی آزاد تغذیه شدند. متاپروتونول به شکل زیر پوستی در سه دوز صفر (شاهد)، 7 و 14 (دوز زیاد) میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیک تزریق شد. فاصله دو تزریق 10 روز ومدت مصرف آن 60 روز بود. بره ها هر 20 روز یک بار وزن کشی شدند.متاپروترنول تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی داشت (P<0.05). به طوری که دوز زیاد و شاهد به ترتیب بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه (176.3 و 137 گرم در روز) و بهترین و بدترین ضریب تبدیل غذایی (6.44 و 8.85) را داشتند. متاپروترنول تاثیری بر میزان خوراک مصرفی نداشت. اختلاف معنی داری در وزن لاشه گرم، لاشه گرم بدون دنبه، بازده لاشه و سطح مقطع ماهیچه راسته وجود داشت (P<0.01). بیشترین مقادیر مربوط به دوز زیاد متاپروترنول، و کمترین مقادیر مربوط به گروه خوراکی (کلیه ها، جگر، قلب، شش ها، پوست و طحال) وجود نداشت. درصد چربی و پروتئین خام لاشه اختلاف معنی داری را درمیان گروه ها نشان داد (P<0.05)، که بیشترین درصد چربی در شاهد (37.56 درصد) و کمترین مربوط به دوز زیاد (29.66 درصد)، و در مورد پروتئین خام، کمترین درصد متعلق به گروه شاهد (15.63 درصد) و بیشترین آن مربوط به دوز زیاد (18.89 درصد) بود.

هدف از اصلاح نژاد، ارتقاء کمی و کیفی خصوصیات مورد نظر در گونه های پرورشی در نسل های بعدی می باشد. بهگزینی انفرادی روشی ساده و کاربردی برای ارائه پاسخ سریع در بهبود صفات با وراثت پذیری بالا برای اصلاح نژاد اغلب گونه ها در آبزی پروری می باشد. به منظور اجرای برنامه بهگزینی در جمعیت مولدین ماهی قزل الا در مرکز تحقیقات اصلاح نژاد ماهیان سردابی (یاسوج)، به عنوان جمعیت پایه و نیز بهبود ضریب تبدیل غذایی در نتاج حاصله، با وجود تفاوت سن مولدین، 150 مولد نر و ماده ( 25 مولد نر و ماده به عنوان والدین هر گروه بچه ماهی) دارای بالاترین میزان هماوری نسبی در شش مرحله تکثیر و گروههای سنی شش گانه بچه ماهیان حاصله (45000 قطعه یک ساله) طبق برنامه بهگزینی انفرادی ( بر اساس وزن بیشتر) به مدت 27 ماه، طی پنج مرحله انتخاب شدند. همچنین قبل از انجام فرایند بهگزینی، ترکیبی از بچه ماهیان همه گروه ها، به عنوان گروه شاهد بدون اجرای برنامه بهگزینی پرورش یافتند. اختلاف میانگین وزن پایانی گروه ها با یکدیگر (p<0. 05) و نیز اختلاف معنی دار (p<0. 05)، میانگین وزنی گروه شاهد (96 ± 717 گرم) با میانگین وزن سایر گروه ها (136± 1007 گرم) ناشی از بهبود ژنتیکی برخی گروه های تحت برنامه بهگزینی یا غالباً به دلیل تفاوت سن و عدم حذف ماهیان کوچک (عدم بهگزینی) در گروه شاهد بوده است. میانگین ضریب تبدیل غذا در گروه های شش گانه (16/0± 56/1) و گروه شاهد (07/0± 53/1)، فاقد اختلاف معنی دار (p>0. 05) بود. عدم آشکار شدن یا ارتقاء ضریب تبدیل غذایی اغلب گروه های تحت برنامه بهگزینی نسبت به گروه شاهد، حاکی از ناچیز بودن تاثیر روش بهگزینی انتخابی بر بهبود ژنتیکی مشخصه ضریب تبدیل غذا طی یک نسل بود و لازمه آشکار سازی ارتقاء این صفت، بهبود غیر مستقیم آن با ادامه برنامه بهگزینی جهت ارتقاء میزان رشد طی چند نسل و به تبع آن بهبود ضریب تبدیل غذا می باشد.

به منظور مطالعه تاثیر باکترین تسوکامورلا اینکونینسیس بر ضریب تبدیل غذایی، 140 قطعه جوجه یک روزه گوشتی سویه راس خریداری و بیست قطعه جوجه برای تعیین زمان واکسیناسیون به طور تصادفی خون گیری شدند و بقیه به طور تصادفی به 4 گروه مساوی و هر گروه به 3 زیرگروه 10 قطعه ای تقسیم شدند. جوجه های گروه A، 2 روز قبل از دریافت واکسن آنفلوانزا، 106 باکترین را به صورت زیر جلدی (یک مرحله تزریق باکتری)، دریافت کردند. جوجه های گروه B، 6 روز بعد از تزریق اول، 106 باکترین را به صورت زیر جلدی (دو مرحله تزریق باکتری)، دریافت نمودند. جوجه های گروه C، 6 روز بعد از تزریق دوم (12 روز بعد از تزریق اول)، 106 باکترین را به صورت زیر جلدی (سه مرحله تزریق باکتری)، دریافت کردند. جوجه های گروه D، واکسن آنفلوانزا دریافت نمودند اما باکترین دریافت نکردند. در 21 روزگی و در پایان دوره، میزان خوراک مصرف شده، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذا محاسبه گردید. این مطالعه حاکی از آن است که دریافت باکترین تسوکامورلا اینکونینسیس نتوانست تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی در گروه های دریافت کننده در مقایسه با گروه شاهد ایجاد نماید (0.05<p). مقایسه افزایش وزن جوجه ها نشان داد که در سن 42-21 روزگی و کل دوره پرورش، بین همه گروه ها اختلاف معنی دار وجود داشت (0.05>p). مقایسه میزان دان مصرفی نشان داد که در سن 21-0 روزگی، 42-21 روزگی و کل دوره پرورش، بین همه گروه ها اختلاف معنی دار وجود داشت (0.05>p).

به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف تفاله خشک چغندرقند بر روی عملکرد غازهای بومی آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی در 5 تیمار و 3 تکرار با10 قطعه جوجه غاز ( مخلوط هر دو جنس) اجرا شد. پنج گروه آزمایشی شامل گروه شاهد (سطح صفر درصد تفاله چغندرقند) و جیره های غذایی با سطوح 5، 7، 10 و 15 درصد تفاله چغندرقند بودند. در طول 12 هفته دوره پرورش‏، افزایش وزن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به صورت هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفت. در پایان دوره آزمایش از هر تکرار تعداد 2 قطعه جوجه غاز یکی نر و دیگری ماده به صورت تصادفی انتخاب و کشتار و تجزیه لاشه شدند. نتایج نشان داد که در هفته های متوالی تیمارهای حاوی سطوح مختلف تفاله چغندرقند در مقایسه با تیمار شاهد دارای بیش ترین مقدار میانگین افزایش وزن بودند (05/0>P). تیمارهای حاوی سطوح مختلف تفاله چغندرقند از نظر ضریب تبدیل غذایی به غیر از دوره پرورش 1 تا 7 روزگی اختلاف معنی داری با گروه شاهد نشان ندادند. استفاده از تفاله چغندرقند باعث کاهش درصد وزن ران ها و افزایش درصد وزنی امعاء و احشا در لاشه شد (05/0>P). بیشترین درصد وزنی لاشه و کمترین درصد وزنی امعاء و احشا در تیمار شاهد مشاهده شد (05/0>P). همچنین کمترین درصد وزنی پشت و گردن در تیمار شاهد مشاهده شد (05/0>P). نتیجه نهایی این که با توجه به کاهش هزینه خوراک به ازای تولید هر کیلوگرم گوشت به دلیل پایین بودن قیمت تفاله خشک چغندرقند و عملکرد بهتر پرنده، کاربرد تفاله چغندرقند تا سطح 15 درصد در جیره های غازها پیشنهاد می شود.

این آزمایش به منظور مطالعه اثر داروهای یونوفر ضد کوکسیدیوز (سالینومایسین، سمدورامایسین و نسبت ترکیبی آنها) و مقایسه اثر آنها بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. برای انجام این آزمایش از 272 قطعه جوجه یک روزه گوشتی نر از سویه تجاری (راس - 208) در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار گروه آزمایشی استفاده گردید، به طوری که هر گروه شامل چهار تکرار 17 قطعه ای بود. گروه های آزمایشی عبارت بودند از: 1) جیـره پایه 2) جیره پایه + 60 میلی گرم سالینومایسین در کیلوگرم جیره 3) جیره پایه + 25 میلی گرم سمدورامایسین در کیلوگرم جیره 4) جیره پایه + 30 میلی گرم سالینومایسین + 12.5 میلی گرم سمدورامایسین در کیلوگرم جیره. صفات مورد مطالعه شامل عملکرد (وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی)، غلظت کلسیم، سدیم، پتاسیم سرم خون و اجزای لاشه بود. نتایج نشان داد که وزن بدن در گروه دریافت کننده داروهای ترکیبی، در سنین 42 و 57 روزگی و کل دوره کاهش یافت ((P<0.05، در صورتی که بین گروه های دریافت کننده سمدورامایسین و سالینومایسین ( T2و T3) اختلاف معنی داری از نظر افزایش وزن وجود نداشت. مصرف غذا در گروه دریافت کننده داروهای ترکیبی (T4) در سن 42 روزگی کاهش یافت (P<0.05)، در صورتی که در سنین 21 و 56 روزگی وکل دوره پرورشی اختلاف معنی داری از لحاظ مصرف غذا بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد. ضریب تبدیل غذایی در گروه دریافت کننده سمدورامایسین (T2) به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05) نتایج نشان داد که اثر نوع دارو بر درصد چربی حفره شکمی و میزان کلسیم سرم خون معنی دار بود ((P<0.05، به طوری که این دو صفت در گروه دریافت کننده سمدورامایسین (T2) نسبت به سایر گروه ها بالاتر بود. اثر متقابل بین گروه های آزمایشی روی افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، مصرف خوراک و هم چنین، درصد چربی حفره شکمی و غلظت کلسیم سرم خون معنی دار بود(P<0.05).

با توجه به تاثیر پروبیوتیک بر رشد حیوانات مختلف از جمله آبزیان تحقیق حاضر با هدف بررسی اثرات پروبیوتیک بر شاخصهای زیستی ماهی قزل آلای رنگین کمان انجام پذیرفت لذا تعداد 240 عدد ماهی قزل آلای 10 گرمی از منبع مولد یکسان تهیه و با شرایط محیطی و تغذیه ای یکسان، در 4 گروه مساوی تقسیم شدند. بطوریکه گروههای 1 تا 3 تیمارهای آزمایش و گروه چهارم به عنوان شاهد در نظر گرفته شد در گروههای آزمایش تغذیه با جیره همراه با پروبیوتیک به میزان 0.1 درصد، 0.2 درصد و 0.3 درصد غذایی در نظر گرفته شد. و در روزهای صفر و 15 و 30 و 45 بیومتری انجام شد، در هر تیمار داده های مربوط به متوسط وزن، ضریب تبدیل غذایی و میزان بقا محاسبه و در هر کدام از زمان های فوق الذکر میانگین متغییرهای مورد نظر در چهار گروه مقایسه گردید. در نتیجه افزودن پروبیوتیک تجاری پروتکسین به میزان 0.3 درصد در جیره غذایی نتایج مناسبی را در افزایش میزان وزن و کاهش ضریب تبدیل غذایی نشان داد. ولی درهیچ کدام از 3 شاخص مورد بررسی تفاوت معنی داری بین گروهها و شاهد مشاهده نشد. (p<0.05) نتایج به روش آنالیز واریانس در نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف مکمل عصاره آبی ریز جلبک .Cyanothece sp بر شاخص­ های رشد، نرخ بقاء و ضریب تبدیل غذایی میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) به مدت 60 روز در مرکز تحقیقات شیلاتی آب های دور چابهار به اجرا درآمد.. 240 قطعه میگوی جوان سفید غربی با میانگین وزنی حدود 0/17± 3/03 گرم در 12 مخزن 70 لیتری با تراکم 20 عدد در لیتر ذخیره سازی، با سطوح 0 (شاهد)، 100 (تیمار1)، 200 (تیمار 2) و 300 (تیمار 3) mg/kg مکمل عصاره آبی ریز جلبک .Cyanothece sp به صورت 3 وعده در روز تغذیه و در پایان دوره شاخص ­های رشد، شامل میانگین وزن، طول کل، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، راندمان تبدیل غذایی و بازماندگی میگوهای سفید غربی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تیمار 200mg/kg عصاره آبی ریز جلبک .Cyanothece sp روی پارامترهای رشد و بازماندگی تاثیرات مثبت و معنی ­داری گذاشتند (0.05>P)، میانگین وزن، طول و ضریب رشد ویژه (SGR) میگوهای تغذیه شده با جیره غذایی حاوی 200mg/kg عصاره ریز جلبک .Cyanothece sp به ترتیب 13/88 گرم، 13/03 سانتی­متر و 2/56 درصد به طور معنی­ داری بیشتر از مقادیر اندازه گیری شده در سایر تیمارها بود (0.05>P)، در حالی که به دلیل افزایش معنی­دار راندمان ضریب تبدیل غذایی (FCE) در میگوهای تیمار 200 میلی­گرم بر کیلوگرم، میزان ضریب تبدیل غذایی (FCR) در آ ن ها به طور معنی داری کمتر از سایر میگوهای تیمار است(0.05>P). از این تحقیق چنین نتیجه گیری می­ شود که استفاده از عصاره آبی ریز جلبک .Cyanothece sp می­ تواند بر میزان رشد، نرخ بقا و مقاومت میگوی جوان سفید غربی تاثیر مثبت داشته باشد.